دوبیتی واشعار کوتاه از فرزانه شیدا

 

       

 

 

خلوتی خواهم درآن چندی یگانه  سر  کنم

 

تا که شاید غصه های سینه را کمتر    کنم

 

خلوتی خواهم در آن حتی  نباشد  یک  بشر

 

تا به اشکی  چهره  غمدیده ام  را  تر  کنم

 

گوشه ای خواهم دمی باخود نشستن در خفا

 

شاید این غمدیده  قلبم  را  کمی  بهتر  کنم

 

روزگاری طی شد  و  حال دلم   بهتر   نشد

 

ای خدا ! من  تا به کی با ید به غمها سر کنم

 

فرزانه شیدا / ۱۳۶۲ بهمن ماه

 ....

 روزگار  

 

ای سینه   توای به غم    نشسته

 

ای مرغک بال  و پر   شکسته

 

 تا کی به سکوت سینه  خاموش

 

من  خسته شدم ، غمین وخسته

 

ای دل  تو  بزن ز سینه  فریاد:

 

جان   وتن من ،  نبوده   فولاد

 

گو  کی  برسد  زمان    رستن

 

آندم   که  شوم ز  غصه  آزاد

 

 فریاد   ز   دهر  مردم  آزار

 

دل  بوده   بدست   تو  گرفتار

 

هر  دم   به    اسارتی   بدنیا

 

 بس کن ! دل خسته ام  میآزار!

یا دل  بکش   و مرا  رها  کن

 یا  از غم   دل  مرا   جدا   کن

 قصد   تو   اگر  نبوده    آزار

 بگذر  ز  منو  ،  مرا  رها کن

 

 چهاردهم بهمن ماه ۱۳۶۲جمعه

  

از :  فرزانه شیدا

 

 

آنکس که  بدیوانه دلم  عشق و وفا داد

اکنون  زچه رو ، از من عاشق نکند یاد

 یارب نکند   در شب   هجران  و جدائی

از دیده ی او عشق پر اشوب من افتاد؟!!

 

مهرماه ۱۳۶۲/ از : فرزانه شیدا