در ایــن ویـــرانه ســـامانی , که کس ... کس را نمـــیداند
دلــم از درد مــی مـــیرد , تنــم از غــصه مــی نالــــد
دگــر در کنــج رویـایــم , مـرا تـاب و تــوانی نیـــست
دلـم پــرواز میــخواهد , که رنــگ تازه ای دارد
تـو هــم این قـلب ویــران را , به کنج غــصه ها منــشان
که مـرغ ســینه ما را هــوای دیــگری بایـد !!
مــرا در آبــی روحــم , هــزاران بـال پــرواز اســــت بــیا بــگذار مــرغ دل , پــر پـــرواز بگــشایـد
بــیا بــگذار مــرغ دل , پـر پـــرواز بگــشایـد
۱۳۸۱/۲/۱۶چهارشنبه
ســروده : فـــرزانه شـــیدا
Farzaneh Sheida
از این رکود و ماندن سخت پژمردم
می دانم
هرگز نمی توانم پرواز را تجربه کنم
پرهای پروازت را فقط لحظه ای به عاریت می خواهم
مرا نیز با خود به آسمانها ببر که
زمین برای من تنگ است