می بازمت (آبی عشق من) سروده ی فرزانه شیدا

 

می بازمت  (آبی عشق من)

می بازمت به هیــچ , آری به هیـچ وهیـچ    آنگه که قلب من سرشار عاشــــــقی ست    میگریمـــت به درد, آری به اشـــک ِسوز    آنگــه که روح من , آبــــی تر از تو بود !!   در قطره ها ببین , این قطره های اشک    صادقترین سکوت ، در حرف قطره بود !!!    میخواندمت به عشق , آنگه که راه تو همراه من نبود!!! آگـه نشـــد دلــم ,  بار دگر ز غـم    تکرار قصه بود ,این دم دوباره هـم !!! آری بپــای دل , میســوزم وســکوت    بغضی دوباره داشت , در خلوت وجود !   آخـر چه گویـمت ؟؟! میترسـم از نگاه    شاید که چشم من , خواند ترا به آه!!!    میترسم از کلام , از واژه های درد    ترسم بســـوزیم , ترسم بســوزمت    ...   غمـــگین تر از دلـم , امشب کسی نبود    آری دوباره عشق , ( من را زمن ربود ) !   گفتی که راز توست , این عشق آتشین    آه ای خدا ... خدااا , اشک مرا ببــین    کردم گنه . مگر , در شور عاشقی   جز راز عاشقی , چیزی زمن نبود !!!   در آشیان شعر , در کُنج خلوتم    آغوش شعر من , شد تکیه گاه من    با من کسی نبود , جز واژه و قلم    خلوت چه خلوتی , سرشار درد وغم اما  به  خــلوتم , گه دل نفــس کشـید    گه شور گریه ها , نقشی دگر کشـید    شــد حامی دلم , هر واژه در سکوت    میراث من ز دهر , جز خلوتی نبود!   اُنســـی شــبانه بود , در کنج خــلوتم    از چه زدی ,چرا ؟ ,این خــلوتم بهم؟    می بازمــت کنون , درمانده , بیــقرار    میـــمیرم از درون , در عین انــتظار    میســـوزم از درون , اما به آشکار !!   روحم هــــلاک غم ,در آتش وشرار   اشــکم بپـــای تو , آری برو ... برو    بی یک نگه به پشت در راه خود برو ! میگریمت کنون , درمرزی از جنون    میخواهمت ز دل ,در چشم پر ز خون    میگویــمت ترا , در اوج عاشـقی     آبی عشـــق من َ پـــرواز من توئی    اما قفس مرا در بست وساده گفت     از خلوت قفـــس   جائی دگر مرو    اینجا حریم توست ,تنهائی و قلم    شعرت بخوان به عشق, دنیا بهم مزن    اشــکم بپــای تو ,آری برو ... برو     اینک که با خلوص دل دل داده ام بتو  آری..برو...برو فرزانه شیدا دی ماه26 1385