سخت افسرده دل و رنجورم
نرسد برهمه غمها زور م
عمر من کاش بپایان برسد
که زبودن به جهان معذورم!!
یک دوتا نیست غم سینه من
ز هرآن سو به غمی محسورم!
پر ز حرفم پر فریاد و فغان
گرخموشم بخدا مجبورم!!
نزد جمعی چو نشستم به سکوت
گفته شد من بخودم مغرورم
من به آشفتگی خود غرقم
؛؛خود گرفتن؛؛ نبّود منظورم!!!
۱۳۶۴ شهریورماه دوشنبه
ف.شیدا / فرزانه شیدا