شبگرد
قدم در کوچه های شب گذارم
بگامی کوچه ها را می سپارم
نمیدانم بدنبال چه هستم
هدف یا مقصدی ثابت ندارم
...
مرا امشب محیط خانه تنگ است
پریشانم ... ملولم ... بیقرارم
ز اینرو من زدم از خانه بیرون
که شب را در خیابانها سر آرم
...
خیابان تهّی غرق سکوت است
فقط من عابر این رهگذارم
در میخانه ها بستند و رفتند
ولی پیمانه ای آید بکارم
...
که مستانه روم در کوری وبرزن
بگریم نیمه شب بر حال زارم
منم آن غمدل شبگرد وتنها
که آرامــی ندارد ، روزگارم
...
کنون در این شب پائیزی سرد
منم آواره ای غمگین و شبگرد
سکوت خالی این کوچه ها را
صدای پای من امشب فنا کرد
...
به همراهش صدای خش خش برگ
همان خشکیده برگ مرده وزرد
که گویا از نــگاه زنــدگـانــی
چو من ، افتاد ه و گردیده او طرد
مــنم افـــتاده از چـــشمان عشـــقم
چو اینگونه شدم ویلان وشبگرد
مــرا تنـــهائی و درد و جــــدائی
به شـــبها رهگذار کوچه ها کرد
...
کـنون تنــها به اشـــکی غــمگنانه
خـــموشــم در نداری های همدرد
مـــرا تنـــهائی و بی هــــمزبانی
به قلب پُر چنین لب بسته پرورد!!!
جمعه بهمن ماه ۱۳۶۲
ســروده فـــرزانه شـــیدا
