در این ظلمت شب اندوهگین تلخ تنهائی
چه می پیچم بخود چون پیچکی بر شاخه ی هستی
چه میسوزم به سان هیزمی در آتش عشقی توان فرسا
ز در جانفزای قلب محنت بار!
و می پرسم ز تنها شاهدم در این شب غمگین تنهایی
خداوندی که بیدار است و می بیند سرشگم را
:چرا آخر نمی میرد دلم
در بی کسی های شب اندوه؟!
و آخر از چه رو
این عاشق سرگشتهء غمگین
نمی یابد بد ل ا مید وصلی را؟؟؟!!!
بامید خداوندی که هرگز قلب انسان را
ز خود نومید و ا ز درگاه خود رانده نمی سازد
چرا همچون پرنده بر سر بام دل انسان
به شور و رغبت و شوقی فزون بنشست
؛ امیدی سرخ؛ به نام عشق ...
و ناگه پرکشید و رفت ...
؛( بدون آنکه خود خواهدو پریدن را )؛!
کسی او را پراند ...........
و دست او همواره پنهان است
چه نامم این پریدن را؟!
بگویم دست تقدیر است؟!
ولی هرگز نمیدانی !!!
ز چشم آدمی پنهان فقط این نیست!
گهی دیدن ، شنیدن، باز پرسیدن
و تنها ؛ هیس؛ !!! ساکت باش
خدا اینگونه میخواهد!!!
ولی در باور من نیست
به من تنها بگو یارب
اگر نتوان توکل بر تو هم کردن
چه سان باید در این ظالم سرای
دو ن نامردی... به اسم زندگانی
؛ زنده بودن ؛ را ... توان بخشید؟!
و بر نومیدی دل چیرگی چّون داشت؟!
اگر دل از تو هم نومید باید کرد؟!
که این دیگر توانم نیست!!
بگو یارب چه معنایی است؟
تضاد اینهمه اندیشه و اعمال؟!
کدامین باور ی اینگونه پا برجاست؟!
که با یک باور دیگر ...
به ویرانی نیانجامد؟!
و دیگر بار،به سرگردانی آدم نیانجامد؟!
که حیران مانده در هر باوری ...
پر شک و پر تردید !!!!
کدامین راه ... کدا مین فکر ...
کدامین عشق...کدامین غم
به راه رستگاری ره برد آخر؟؟!!!
تو آخر با دل انسان چه ها گفتی!!!
چه ها کردند.... چه ها دیدیم!!!
تو میگفتی که نشکن قلب انسان را
اگر چشم امیدی بر تو می بندد
؛تو خود گفتی؛!
اگر بر هستی خود عشق می جوئی،
فروتن باش!
و بر آنچه ز من داری ...مشو مغرور
و بآن ظلم و جوری را ...
مکن بر دیگران هموار!!
؛خود گفتی؛!!
که هرگز آنچه را بر خود نمی خواهی
برای دیگران خواهان مشو از روی بد خواهی
خودت درس درستی را معلم بودهای عمری!!!
بگو یارب... بگو یارب
چرا اکنون مرا اینسان پریشان می نهی بر جای؟!!!
ز حیرت لحظه لحظه باز می پرسم
ز خود این پرسش دیرینه را هر دم
کد امین راه....کدامین راه.... را باید
به راه زندگی پیمود؟!
همان راه درستی را ... که گر پیمودنی باشد
سرانجامش به ناکامی نباشد باز!!!
وگر این گفته ها را ناشنیده بایدم پنداشت
چرا گفتی؟! ...که سرگردان بمانم در ره رفتن
ببینم صد تمسخر را ... که میگویند:
چرا ساده لوح و خوش باوری اینسان؟!
و آنهم در چنین دنیای تزویری!!!
ز این خوش باوریهایت حذر کن
تا که نشکستی ... بدست مردم دنیا!!!
"خـــداونـــدا "
و گر باید چو آن آویزه بگوش خود نگه دارم
تمام گفته هایت را
چرا پایان آن اینگونه غمبار است؟!
که اعمالش مرا در نزد دنیای دروغ و ظلم
به مجنونی کند شهره؟!
چرا یارب نمی یابم ، رهی تا بازبگشاید
ره بر تو رسیدن را؟!
بدون آنکه در دیوانگی شهره شوم آخر!!!
چــــرا یـــارب
چرا یارب هر آنکس راه تو پیمود
به نزد دیگران هرگز نشد باور؟!
چرا یارب دروغ و نا درستی ها
به چشم و قلب انسانها خوش آیند است؟!!!
"چو میگوئی دروغی"...باورت دارند!!!!
چو میگوئی حقیقت را .... ترا دیوانه پندارند!!!
و با یک سادهء جا مانده از دنیا
که از رنگ فریب مردم دنیا
نمیداند کلامی را ...
نمی بیند به دنیا دام و صیادی !!
"اسیر خوش خیالی های رویائیست
ترا هر دم به رنجی ...سخت آزردند
و یا با دیدهء تردید ...ترا زیر نظر دارند
که او دیگر چگونه آدمی در بین انسانهاست
چو ؛ او؛ دیگر میان مردمان کمیاب و نا پیداست!!!
و شاید زیر این چهره ...
فریبی تلخ پنهان است!!!
عجب دنیای غمناکی...عجب دنیای غمناکی!!!
عجب در اینهمه پندار بی سامان ...
میان مردمی دور از تو ای یارب......
مرا خود رهنمایی کن ...
که بس آ زرده از این مر دمان هستم
و بس دلتنگ!!
و بس بی همزبان... تنها!!
(از : فرزانه شیدا/ف.شیدا)
۱۳۶۳پنجشنبه۲۰مردادماه
