شور شیدائی -اشعار Farzaneh Sheida
اشعار فرزانه شیدا - fsheida-f.shشور شیدائی -اشعار Farzaneh Sheida
اشعار فرزانه شیدا - fsheida-f.shعصر جدید / آزادی
عصر جدید - آزادی
در خیالی به بلندای امید
حیله ای بود و فریب
رفتن و جستن آن نام سپید
که به چشم منو تو
یک کبوتر شد و بر بام پرید
شرح آزادی انسان " افسوس
..... در همه شهر و دیار......
از سر بستن پرهائی بود
که ز قلب منو تو می ر وئید
دل ما زندانی ست
بر دل عاشق ما بالی نیست!
دست ویران گر این"عصر جدید
بندها بر دل عشاق کشید
روح آزاده ی ما رفت بباد..
آدمی بی دل و بی عشق دریغ
همه آن رشته ی پیوند برید
قرن آزادی انسان افسوس
...عشق را از همه دلها دزدید!!!
ما به بیگانه شدن خو کردیم
روح ما در خود و در خویش خزید!!
...... و جدا بودن ما ....
تا به بیگانگی " مادر و فرزند " رسید!!
.....و کنون آزادیم !!!....
....آه آری آزاد !!
تا در این " قرن تمدن" همگی...
یکه باشیم و غریب!!!
و هر آن دل که پری باز نمود...
...یا که در عشق طپید.....
" قفسی" بیش ندید
بی خبر زآنکه رهائی به دلی ست
که غم خویش نداشت
غرقه در خویش نبود
از " من" خویش رهید....!!!
و به آن گلشن " پیوند" ز "عشق"
همچو خورشید دمید!!!
سبزی" عاطفه" را رنگی داد
به سحرگاه " محبت" تابید!!
تا به همراه دل عاشق ما....
به همان گرمی" دیروز" رسید!!!
به همان "شعله ی عشق !!!
و به آن پیوندی، که به آئین وجود
معنی " بودن " داد
و دگر باره به عشق ...
گرمی و لذت" هستی" بخشید!!
از: فرزانه شیدا / ف.شیدا
چند شعر از فرزانه شیدا
مــرا در اوج خواهــــــــی خـــواهـــی یــافــــت
مرا در او ج خواهی یافت
...اگرچه پا بر زمین
در خیابانها و کوچه های آرام و ساکت
در راهم
مرا در اوجها خواهی یافت... که با پرواز قلبم ...
به عرش کبود آسمان...
در نیلی کُنج های سینهء آسمان
در صورتی سایه های آفتاب
و بنفشی ابرهای در گذر
در پروازم ...با بالهای خیال!!!
مرا اگرچه در زمین حیاتی ست
در آسمانها پرواز است
مرا همواره در غروب...
در نور مهتابی شب....
در طلوع سحرگاهی آسمان....
تا همیشه پرواز است!!!
مرا روحی ست پر پرواز...
..... که بالهایش هرگز ...
از پریدن باز نخواهد ماند...
(" اگر عاشق باشم )!!!
مرا در اوجها خواهی یافت
با عشق!!!
ف.شیدا
همیشه میتوان عاشق بود
...اما...
هرگز نمی توان "بی عشق" زیست
ف.شیدا
( باد )
دل تنگم از جسارت باد... که آشفت موهایم را
مگر نمیدانست ... دل آشفتگی ام را؟!
بیخبر بود مگر... که با او نخواهم رفت؟
اگر چه با گستاخی خویش ... می کشد مرا؟
گرچه آرامم نیست...
اما با باد همسفر نخواهم شد!!!
نمیدانم گریز او ز چیست؟
"من" اما در سفر
به تنهائی خویش خو کرده ام
با باد نخواهم رفت
زیرا که هم سفر تنهائی های
این دل سرگردان نیست !!!
(از: فرزانه شیدا / ف.شیدا)
